(Μια πολιτική/οικονομική/κοινωνική ανάλυση)

Είμαστε μια χώρα ουσιαστικά πτωχευμένη με πολίτες που διαβιούν οριακά, με μεγάλα ποσοστά ανεργίας, φτώχειας και κοινωνικής απελπισίας και καμμία προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης για το μέλλον.

Ζούσαμε επι σειρά ετων με δανεικά χρήματα σαν κράτος και δημόσια διοίκηση, με υπέρογκα δάνεια απο τις τράπεζες σαν πολίτες και με μόνη πρωτογενή παραγωγή τον υπερτιμημένο τουρισμό.

Η αναγκαιότητα προσφυγής στην εξωτερική βοήθεια της Τρόικας θα κριθεί μετα από 10-20 χρόνια απο τον ιστορικό του μέλλοντος. Ο τρόπος που ενταχθήκαμε σαν χώρα στο Πρόγραμμα αυτό, οι διαπραγματεύσεις που έγιναν αν έγιναν, και οι μετέπειτα υποχρεώσεις που αναλάβαμε, δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο και σίγουρα έγιναν απο πολιτικούς και τεχνοκράτες που δεν ήξεραν τι υπέγραφαν και τις επιπτώσεις θα είχαν αυτά που ανέλαβαν.

Αυτοί που διαχειρίστηκαν το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, υπάκουσαν στις εξωτερικές πιέσεις και δεν έλαβαν υπόψη τον παράγοντα άνθρωπο. Έκαναν πολιτική με αριθμούς και ποσοστά, μη λαμβάνοντας υπόψη τις ανθρώπινες ανάγκες.

Δεν διασφάλισαν στους πολίτες της χώρας αυτής ενα αξιοπρεπες επίπεδο διαβίωσης, αλλα εξώθησαν σε ραγδαίες και βίαιες αλλαγές μπροστά στον κίνδυνο της ανελεγκτης χρεοκοπίας.

Το κυβερνητικό δυναμικό της χώρας εμφανίστηκε κατώτερο των περιστάσεων στα δύσκολα και αυτό ειναι φυσικό διότι σχεδόν κανεις δεν εχει επαγγελματική εμπειρία, κανείς δεν εχει βιώσει οικονομικές δυσκολίες, κανεις δεν υπέστη οσα υφίσταται ένας άνεργος ή ένας χαμηλοσυνταξιούχος που χάνει ξαφνικά τα δωρα και επιδόματα ή το εφάπαξ που πλήρωνε τόσα χρόνια ή ένας μισθωτός που μειώνεται στο 1/3 ο μισθός του ή ένας ελεύθερος επαγγελματίας που καλείται να πληρώσει φόρους μεγαλύτερους απο τα κέρδη του.

Εκ τους ασφαλούς μπορει οποιαδήποτε να διοικεί κόβοντας μισθούς και συντάξεις και επιβάλλοντας φόρους.

Και στο επίπεδο της ανάπτυξης και της εξάλειψης των γραφειοκρατικών διαδικασιών αποτύχαμε πλήρως. Για να ανακάμψει μια οικονομία χρειάζεται είτε πρωτογενή παραγωγή και εσωτερική επιχειρηματικότητα είτε εισροή κεφαλαίων  για δημιουργία μονάδων. Αυτά χρειάζονται ευέλικτες διαδικασίες και ασφαλείς και σταθερούς κανόνες, οικονομικούς και φορολογικούς. Και εκει αποτυχία.

Διασώθηκε το κύρος της χώρας αλλά καταστράφηκε ο κοινωνικός ιστός.

Μπορει στο μέλλον να ξανά δανειστούμε απο τους ίδιους που μας έφεραν σε αυτή τη θέση αλλα δεν καταφέραμε να αλλάξουμε νοοτροπία, να γίνουμε απλοί, δημιουργικοί, αλληλέγγυοι.

Ζούμε την απόλυτη πολιτική παρακμή. Οι εκπρόσωποι του λαού διαγκωνίζονται ως προς την χείριστη εικόνα και συμπεριφορά. Επικρατεί ο άκρατος λαϊκισμός και οπορτουνισμός. Πρόσωπα παρελαύνουν και διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία για να διασώσουν το εγώ τους παρά για να προσφέρουν υπηρεσίες στον τόπο.

Σε μερικά χρόνια, η οικονομική κρίση θα αναφέρεται ως ενα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος που άφησε πίσω του θύματα και συμπεράσματα, όπως ολα τα σημαντικά γεγονότα.

Θα εχει χαθεί η ευκαιρία όμως να γεννηθούν καινούριες ιδέες και νοοτροπίες μεσα απο τα χαλάσματα, να ζωντανέψει η κοινωνική μας αλληλεγγύη και η συντροφικότητα.

Να ξεχάσουμε στα αλήθεια το χθες και να εμφυσήσουμε στους νέους κατι διαφορετικό και χρήσιμο. Και αυτοί να το διδάξουν στα παιδιά τους. Γιατι αν δεν φτιάξεις καλούς δασκάλους δεν θα δημιουργήσεις σωστούς μαθητές. Να αναδειχθούν πρόσωπα που θα μπορούν να διοικούν σωστά στις μάχες, χωρίς δεύτερες σκέψεις και πονηρές επιδιώξεις.

Δυστυχώς η ιστορία μας είναι γεμάτη απο τραγωδίες. Που επαναλαμβάνονται πάλι και πάλι σε καινούριες γενιές. Τούτη τη φορά όμως, ας προσπαθήσουμε να διδαχθούμε απο τα λάθη μας.
Να χτίσουμε κατι καινούριο. Απο τα θεμέλια και με φρέσκα υλικά. Για να αντέξει περισσότερο. Για να δικαιωθουν οι θυσίες όλων μας. 

20 Ιανουαρίου 2015
ΘΠ