Αρχές του 2006 και μέσα στη δίνη των υποκλοπών των τηλεφωνικών συνομιλιών του τότε πρωθυπουργού, ο Προεισπρατογλου αποφασίζει να ικανοποιήσει το κοινό των άγνωστων ακροατών του :
Κοινό Aγνώστων..
Τράβηξε τη κουρτίνα στο μεγάλο γυάλινο παράθυρο, από το οποίο μετά βίας ξεχώριζε στο βάθος η θάλασσα. Το λυκόφως είχε πια δώσει την θέση του στο διάτρητο από τα αχνά φώτα άλλων γραφείων που εργάζονταν μέχρι αργά, πρώτο σκοτάδι της βραδιάς. Ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό με το γνωστό απλανές βλέμμα του, το ίδιο που χρησιμοποιεί όταν σκέπτεται και δεν θέλει να τον καταλαβαίνουν οι άλλοι, αναρωτήθηκε φωναχτά, έχοντας κατά νου ότι εκεί που βρισκόταν δεν τον άκουγε κανείς, εάν είχε καταφέρει τελικά να ακουστεί.
Μπροστά του ακριβώς υπήρχε ανοιχτή στην δεύτερη σελίδα η αγαπημένη πρωινή του εφημερίδα με πηχιαίο τίτλο τις πρόσφατα ανακαλυφθείσες υποκλοπές κλήσεων επιφανών προσωπικοτήτων της χώρας.
Ηταν βέβαιος ότι το όνομά του από λάθος δεν ανακοινώθηκε. Ο Προεισπράτογλου έλειπε από την λίστα. Όμως η βαρύτητα των υποθέσεων που χειριζόταν και το όνομα που είχε δημιουργήσει ύστερα από τόσα χρόνια επαγγελματικής καταξίωσης, δικαιολογούσε τις ελπίδες του. Το αναιτίως και επιμελώς κρυμμένο απώτερο αριστερό παρελθόν του, πρόσεφερε επαρκή αιτιολογία για να υποψιάζεται μυστικές υπηρεσίες και συναφή υπόγεια κέντρα, πιστεύοντας στο ενδιαφέρον που προσέδιδε ο ιδιάζων τρόπος που δικηγορούσε.
Τον τελευταίο καιρό είχε την εντύπωση ότι κάποιος γνώριζε τις κινήσεις του και τον προλάβαινε. Τόσες συμπτώσεις μαζί ήταν πολλές. Πριν καταθέσει ένα δικόγραφο, του κοινοποιούσαν ένα αντίθετο. Τα μυστικά του όπλα δεν έμεναν καιρό κρυφά. Οι δικανικοί ισχυρισμοί του καταρίπτονταν εύκολα στο τείχος των αντιπάλων του.
Τα συναισθήματα μέσα του, ήταν ανάμεικτα. Από την μια ένιωθε γυμνός και απροστάτευτος στους εχθρούς του, από την άλλη ήταν περήφανος που η ταπεινότητά του ερέθιζε και ενδιέφερε ανθρώπους τους οποίους ποτέ δεν θα μπορούσε να γνωρίσει. Δεν είχε πλέον μυστικά, παρά μόνο όσα έκρυβε στη σκέψη του. Ο λόγος του έγινε με έναν ξαφνικό και ανέλπιστο τρόπο δημόσιος και έτσι άρχισε να ενδιαφέρεται για αυτόν περισσότερο.
Πλέον, δε μιλούσε απλά στο τηλέφωνο, έβγαζε λόγο, μεταμόρφωνε τους αγνώστους υποκλοπείς του σε ακούσιο ακροατήριο, σε κοινό αγνώστων. Η τηλεφωνική του συσκευή είχε μετουσιωθεί σε ένα ανοικτό μικρόφωνο καταγγελτικής αγόρευσης και ήλπιζε ότι οι παράνομοι ακροατές του θα γέμιζαν αναρίθμητες κασέτες εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Διάλεγε θέματα ανάλογα με τον συνομιλητή και με την άνεση τηλεοπτικού σχολιαστή ξόδευε τις ώρες του παίρνοντας εκδίκηση από όσους τον κρυφάκουαν, με ατέλειωτους μονολόγους.
Μέρα με την μέρα, κάθε του τηλεφώνημα διαρκούσε ολοένα και περισσότερο. Ξεμπέρδευε γρήγορα με τα τυπικά και ανέπτυσσε περίεργες θεωρίες και πολύπλοκους στοχασμούς, που δεν είχε ποτέ στο παρελθόν τη δυνατότητα να ανακοινώσει σε κάποιον. Προτιμούσε να συζητάει για πολιτικά θέματα και κατέθετε απερίφραστα τις ριζοσπαστικές του ιδέες, τις οποίες μερικές δεκαετίες τώρα είχε καταχωνιάσει, βαθιά στο χρονοντούλαπο της κοινωνικής του λήθης.
Η μεγαλύτερη απόλαυσή του όμως ήταν τα μηνύματα. Με αποστολέα ανυποψίαστους φίλους ή ακόμα και τον δικό του αριθμό, έγραφε μακρόσυρτα κείμενα κοινωνικής ανάλυσης ή εξαπέλυε κατηγορώ για επίκαιρα ζητήματα, με την ελπίδα να αιφνιδιάσει τους λαθραναγνώστες τους και να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το ονομά του. Βέβαια τις περισσότερες φορές ξένιζε τους αποδέκτες των μηνυμάτων, οι οποίοι άρχισαν να προβληματίζονται πλέον για την ψυχική του υγεία.
Η χαρμόσυνη αυτή περίοδος δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα εξαντλήθηκαν οι συνομιλητές και όταν έβλεπαν τον αριθμό του δεν απαντούσαν στη κλήση. Χωρίς εμφανές κοινό δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει το αφανές. Ένιωσε ξαφνικά μόνος και άφωνος. Είχε τόσα ακόμα να πει, τόσα να εκφράσει, τόσα να καταθέσει. Με πλήρη ικανοποίηση ότι θα συνέβαλε στην αποδιάρθωση των εισβολέων του επαγγελματικού του βίου, επέβαλε την σιωπή, έκλεισε το κινητό και το έκρυψε στο συρτάρι του γραφείου του.
Ποτέ δεν έμαθε τελικά αν το ονομά του ήταν στη λίστα. Συνήθισε όμως στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι απόρρητο, προσωπικό και ιδανικό και αποφάσισε πλέον να μην σπαταλά την επικοινωνία χωρίς νόημα, δίχως σκοπό και χωρίς αιτία.
Φεβρουάριος 2006
Θανάσης Παυλόπουλος
Δικηγόρος – Σύμβουλος ΔΣΑ
adplaw's blog 